Navigeren door het stormachtige tij: Mijn moeders hartverscheurende getuigenis van mijn strijd tegen gokverslaving

Arne was altijd een heel sociale jongen. Er kwamen regelmatig heel wat vrienden over de vloer, altijd een gezellige bende.

Als hij naar de middelbare school ging, was het een logische keuze om naar de sportschool in Genk te vertrekken in teken van zijn ‘mogelijke’ carrière als voetballer. Zijn vader was een topsporter en dat zou hij ook worden. Toen Arne 13 was werden er al heel onschuldig weddenschappen vastgelegd op de voetbalwedstrijden in België en in het buitenland. Op zich niet mis mee, ‘’dat doen alle jongeren’’ was steevast het antwoord als ik er achter vroeg. Maar dan kwam het moment dat in huis de laptop op tafel kwam, tijdens het eten en ’s avonds in de zetel. Hij leek er veel plezier aan te hebben en ook hier wil je dan zeker niet de spelbreker zijn!!!

Op sportief vlak ging het Arne voor de voeten, hij kreeg aanbiedingen van verschillende clubs en besloot op zijn 17 jaar de stap te zetten naar PSV Eindhoven in Nederland.

Arne trainde overdag enkele uren en de rest van zijn vrije tijd ging op aan bezoekjes aan het casino om de hoek of op zijn laptop online gokken zonder dat ik hier iets van wist. Met de voetbal ging het al snel van kwaad naar erger en viel hij van de ene kwetsuur in de andere. Via de clubdokter werd er voor de eerste maal contact gezocht met een psycholoog. Zij constateerde dat hij echt wel ongelukkig was met zijn situatie ondanks alle inspanningen van de club en de trainers. Arne, zijn vader en ikzelf besloten dat hij beter terug naar België zou komen en hij zocht een appartement in de buurt.

Hij leek er veel plezier aan te hebben en ook hier wil je dan zeker niet de spelbreker zijn!!!

Enkele maanden later werd er bij mijzelf borstkanker vastgesteld. Operatie, chemo en bestralingen.

Je komt in een circuit terecht waar je enkel hebt te volgen en hoopt dat je er heelhuids uitkomt. Mijn zorgen over Arne kwamen dus echt niet meer op de eerste plaats met gevolg dat ik ook geen idee had waar hij mee bezig was. Ik verdrong het allemaal en ontkende voor mezelf dat er überhaupt een probleem was….

En dan komt ineens het besef. Om de één of andere reden bleef ik volmacht hebben op zijn rekening en zo zag ik dat er van zijn spaarrekening een flinke hap weg was. De ene na de andere excuus/leugen volgde. Hij had ondertussen een job gevonden want voetbal was al naar de derde of vierde plaats in zijn leven verschoven. Volgens hem had hij het allemaal goed voor mekaar. Toch leefde hij ’s nachts en  zocht heel weinig contact met zijn zussen. Enkel als hij weer eens in geldnood zat, hoorden we hem nog eens. Zijn vrienden lieten me weten dat hij regelmatig amok maakte zonder enige verklaarbare reden. Hij sloot zich méér en méér op.

Enkel als hij weer eens in geldnood zat, hoorden we hem nog eens.

Ook op het werk kwam hij geregeld niet opdagen. ’s Ochtends had ik regelmatig een bericht dat hij hoofdpijn en buikpijn had en het werk had afgebeld. We maakten een afspraak bij de dokter en er werden zelfs onderzoeken gestart maar er was geen enkele medische oorzaak voor zijn klachten. Uiteindelijk werd het duidelijk dat er toch meer aan de hand was en stond ik elke dag op met een bang hart. Iedere ochtend keek ik naar mijn gsm of ik geen bericht van hem had met een smeekbede om hem te vergeven met de reden dat hij zich die nacht weer eens niet had kunnen beheersen en zo veel geld had verspeeld.

De dagen dat ik geen berichten kreeg, maakte ik me weer ongerust want lang zou het niet duren voor hij weer in de fout zou gaan. Telkens als we er dan over praatten overtuigde hij mij weer dat het niet meer zou gebeuren. Hij voelde zich gewoon heel ongelukkig en had geen vooruitzichten in het leven. Als moeder doet het verschrikkelijk pijn om dit te zien maar op hetzelfde moment ben je ook zo kwaad om de dingen die allemaal mislopen. Je hebt zo ‘n groot gevoel van onmacht. Mensen oordelen waardoor je in de verdediging gaat en anderzijds ben je zelf zo teleurgesteld over zijn manier van leven. Voor jou is het zo duidelijk hoe het wel zou moeten gaan en voor hem is het onmogelijk om te verwezenlijken.

De dagen dat ik geen berichten kreeg, maakte ik me weer ongerust want lang zou het niet duren voor hij weer in de fout zou gaan.

Er was ook vaak de angst dat ik wel eens héél slecht nieuws zou krijgen en dat hij uit het leven zou stappen. Je zoekt keer op keer naar oplossingen maar vaak loop je tegen de muur. Uiteindelijk kwamen we in contact met een privékliniek. Het begon met een intake gesprek en na een periode dat Arne weeral maar eens ontkende dat hij een probleem had, vertrok hij naar de verslavingskliniek in Zuid-Afrika. Ik had dan een ‘voorzichtig’ opluchtend gevoel. Er waren andere mensen die het konden oplossen. Ik kon het uit handen geven en had niet meer alleen de verantwoordelijkheid. Er viel een zware last van mijn schouders. Ik werd samen met mijn dochters begeleid over hoe wij konden bijdragen in zijn herstel.

Ook werd mij duidelijk dat mijn leven enkel nog bestond uit ‘co-dependancy’ en mezelf hier helemaal in verloor. Je krijgt de kans om in groep te praten met mensen die dezelfde weg hebben afgelegd. Het wordt ook heel duidelijk dat een verslaving, welke dan ook, een chronische ziekte is die ze onder controle moeten krijgen. Je leert ook om niet te oordelen of verwijten te maken maar grenzen aan te geven. Het gaat om het gedrag van de verslaafde en niet om de persoon zelf want dat blijft de zoon waar je onvoorwaardelijk van houdt.

Momenteel meer dan vier jaar na zijn opname heb ik een enorme bewondering over de manier waarop hij omgaat met zijn ziekte. Hij zet zich in voor anderen en is terug de sociale aangename zoon die openstaat voor gezonde relaties met familie en vrienden. Ik weet dat hij af en toe nog vecht tegen de demonen van zijn verslaving maar ik kan het loslaten omdat mijn vertrouwen in hem is hersteld!!!